Lees hier haar verhaal:
Na een drukke periode met mijn werk was ik er een weekendje uit. Ik heb een oppasadres in Schin op Geul voor de kat en de kippen, aan de voet van de Sousberg. Heerlijk wandelen en fietsen door het Limburgse Heuvelland. Ik genoot van het landschap en van het gezelschap van de dieren.
De tweede nacht was ik midden in de nacht opgestaan. Dat merkte ik pas toen ik wakker werd omdat ik een stap in het niets maakte, mijn evenwicht verloor, naar voren en opzij kantelde en onderaan de trap met mijn hoofd tegen de muur tot stilstand kwam.
Ik voelde door de pijn in mijn rug dat het goed mis was en constateerde daarna dat ik niet thuis was. Ik kreunde hardop, bedacht dat het geen zin had om hulp te roepen, maar het kreunen wellicht wel zou helpen om met de pijn om te gaan.
De telefoon, ging het door mij heen. Ik moest naar boven naar het bed met de telefoon op het nachtkastje zien te raken.
De eerste die ik zou kunnen bellen was de bewoonster van het huis, haar broer woont in dezelfde straat en zou kunnen helpen. Haar telefoon stond uit. Dan maar een huisarts bellen, die zou wel door verwijzen naar een dienstdoende arts.
Het gezondheidscentrum Schin op Geul verwees naar een arts in Maastricht. Toen ik die belde moest ik een aantal vragen beantwoorden. Dit deed ik naar waarheid.
Heeft u last van kortademigheid, geheugenverlies, bent u van een hoogte van meer dan 3 meter gevallen?
Na het invullen van het formulier kwam de computer tot de conclusie dat ik geen hulp nodig had.
Ik moest even slikken, mijn situatie opnieuw beoordelen… besloot het opnieuw te proberen, het formulier dan maar anders in te vullen:
Bent u van een hoogte van meer dan 3 meter gevallen? Ja!
Gelukkig ik kreeg iemand aan de lijn. Die moest even overleggen met de dienstdoende arts en kwam terug met: Het spijt me mevrouw, ik moet u teleurstellen, u moet naar Heerlen bellen.
Heel snel zei hij het nummer. Ik kan normaal al geen nummers onthouden laat staan op dat moment. Met Google en eerst een fout nummer kwam ik er uiteindelijk uit:
Bent u van meer dan 3 meter gevallen: ja!
Ik kreeg een assistente aan de lijn en de huisarts zou na een ander bezoek bij mij aankloppen.
Ik moest dan wel de huisdeur open maken… een volgende uitdaging. Kruipend naar de trap, kreunend van de pijn, en daar was de trapleuning. Ik kon mij optrekken en merkte dat de pijn minder werd toen ik stond. Ik kon lopen, hoera!
Na de deur wijd open gezet te hebben, wachtte ik op de bank liggend in de woonkamer. De huisarts kwam, en heeft de ambulance geroepen, de assistente gaf de kat eten en pakte mijn spullen in. Blijkbaar was er wel ook al een telefoontje van Maastricht naar Heerlen geweest. Alles verliep in stilte.
In het ziekenhuis werd een gecompliceerde breuk van een lendewervel geconstateerd en een breuk van mijn rechterpink. De wervel kon gelijk geopereerd worden. Niet risicoloos, maar toen ik bijkwam merkte ik dat alles nog functioneerde. Hoera!
Na een week mocht ik naar huis. Hier begon een ingewikkeld traject met zorgverleners waar ik me telkens van het kastje naar de muur gestuurd voel. Doordat ik tegen bureaucratische muren oploop heb ik tot nog toe geen vervolgafspraak in Rotterdam kunnen regelen in het ziekenhuis terwijl ik al een maand geleden viel…Met mijn rug gaat het steeds beter maar met mijn pink lijkt het niet goed te gaan en ook voel ik steeds meer andere blessures die ik tijdens mijn val opgelopen heb. Gelukkig kan ik lopen en ben ik weer onderweg.
Mij staande houden
Mijn eerste stappen onderweg waren weifelend, telkens kijkend of de stoep wel vlak loopt, er geen boomwortels uitsteken er geen afstapje is. Het is nu 1,5 maand geleden dat ik viel en ik loop al erg vlot. Maar als er mensen teveel van mij verwachten of ik teveel van mijzelf eis, heb ik een terugval en moet ik me weer op de straat richten en ben ik bang dat ik val. Er is mij een lange weg van revalidatie voorspelt. Ik voel mij in de steek gelaten door de zorgverleners die geen verantwoordelijk-heid willen nemen en mij alles zelf vanuit mijn ziekbed laten regelen.
Het is niet de eerste keer dat ik moet opkrabbelen en als ik zo’n strijd moet voeren voel ik me vaak eenzaam en dan dringt het beeld van de Baron von Münchhausen die zichzelf aan zijn eigen haren uit het moeras trok, zich op.
Toch voel ik me van alle kanten gesteund door lieve vrienden en vooral ook door mijn zoon Stijn die het hele huishouden heeft overgenomen. Ook krijg ik steun van mijn Broodfonds. Nu ik een beetje aan het herstellen ben, probeer ik mij ook als zelfstandige staande te houden en moet ik een evenwicht vinden in welke opdrachten ik kan aannemen en wat ik moet laten liggen. Wat ik in het huishouden kan en wat ik moet overlaten aan anderen. Dat is best een uitdaging!
WAT EEN VERHAAL. HET ZAL JE MAAR OVERKOMEN ALS KLEINE ZELFSTANDIGE EN ALS KUNSTENAAR. HET VERHAAL VAN ONDINE KAN IEDEREEN OVERKOMEN. DAAROM IS HET GOED ALS WE ELKAAR HELPEN.