Het leven is mooi omdat het elke dag wel iets geeft dat een succes in zich herbergt. Dat kan iets heel kleins en alledaags zijn. Een knop van een bloem die opengaat, paarden die tegen elkaar hinniken, een overheerlijk kopje koffiedrinken en daarvan genieten. Als je er oog voor hebt, ga je het zien en beleven.
Mijn succes van een dag vorig jaar was de vraag of ik mee wilde doen aan een expositie met als thema ‘In vuur en vlam’. Over zo’n vraag hoef ik niet lang na te denken. Ja natuurlijk. Graag zelfs. Wat een mooi thema!
Ik denk terug aan mijn oeuvre. Heeft het thema eigenlijk wel iets met mijn interessegebieden te maken en heb ik in het verleden al eens werk gemaakt met een dergelijke inhoud?
Ik ga terug naar het jaar 2002. Mijn dochter kon door omstandigheden niet lopen en de vooruitzichten waren niet best. In het ergste geval zou amputatie van de voet noodzakelijk zijn. Dat zijn slechte berichten voor een meisje van zestien. Op die leeftijd hoort het leven je toe te lachen. Maar ook voor mij, haar moeder, was het verschrikkelijk om zulke berichten te horen. Om hier mee om te gaan en al mijn zorgen en frustraties kwijt te raken, kon ik natuurlijk gaan schreeuwen en schelden op iedereen. Ik kon ook hard met de deuren slaan of het servies aan diggelen gooien. Dat luchtte misschien eventjes op, maar niemand werd er beter van. Het kon ook op een andere manier. Een veel betere manier. Ik besloot een beeld te gaan maken van hard steen waar ik met alle kracht die ik in mij had moest hakken. Een beeld dat mijn zorgen voor even zou doen vergeten. Een beeld dat de liefde voor mijn kind zou verbeelden.
Ik schreef me in voor een driedaagse cursus steenhakken. Natuurlijk koos ik de grootste steen uit, want ik moest veel frustratie kwijt. Ik wist al wat ik wilde maken. Ik had zelfs al een paar schetsjes gemaakt. Een vogel moest het worden, met grote vleugels en met pootjes, vastgeklemd in de aarde. Zij kon niet vliegen.
Ik begon en werkende weg deed het beeld me denken aan feniks, een fabeldier uit de Griekse mythologie. De Grieken geloofden dat feniks in staat was om steeds weer opnieuw herboren te worden uit zijn as. Het leek alsof het mijn eigen persoonlijke verhaal zou worden. Drie dagen van hard werken resulteerden uiteindelijk in een prachtig beeld dat tentoongesteld werd in de toenmalige Kunstverdieping van het CBK in Alphen aan de Rijn. Je voelde het werkelijke leven in het beeld. Dat is niet zo vreemd. Het beeld gaat, net zoals mijn andere werk, over het leven, over wie je bent, dat je mag zijn zoals je bent. IAAIA, naar de titel van mijn tentoonstelling in 2018 in Amsterdam. I Am As I Am.
Met mijn dochter is het uiteindelijk gelukkig helemaal goedgekomen. Met het beeld liep het minder goed af. Een paar weken geleden is het door een hond die op bezoek was omgestoten. Het beeld lag in gruzelementen en was behoorlijk beschadigd. Het is nauwelijks voor te stellen als je nagaat hoe hard het steen is. Je begrijpt hoezeer het me raakte om Feniks zoveel jaren later gebroken op de vloer te zien liggen.
De eigenaar van de hond was gelukkig verzekerd en na een bezoek van de taxateur kreeg ik de toezegging dat het beeld gerestaureerd mocht worden.
Ondertussen was ik al op zoek gegaan naar de meest geschikte persoon die deze klus zou kunnen klaren. Na lang speurwerk kwam ik Cor van Oosterhoud van Atelier Pierre Juste op het spoor.
Het toeval wil dat Cor net als ik zijn opleiding heeft gehad aan de Academie voor Beeldende Vorming en de Gerrit Rietveldacademie. Hij heeft daarna nog een vakopleiding Natuursteenbewerken gedaan. Ik heb de juiste man op de juiste plek gevonden. De restauratie is naar volle tevredenheid verlopen en van de breuk is nauwelijks meer iets te zien. Het was de lange rit naar Grave dubbel en dwars waard.
