Doe mee met de SCHRIJFWORKSHOP op 5 JUNI 2019 van 11.00 – 16.00 UUR IN HET VELITES TRAININGCENTER, VRIEZEKOOP 17, LEIMUIDEN. Zie voor meer informatie: schrijfworkshop oeroek
Een mens is een kuddedier, een dier met specifieke gewoontes. Ik ga op zoek naar mijn eigen authentieke gewoontes. Zo merk ik dat in mijn landschapsfoto’s vaak geen mens te ontdekken valt, terwijl mijn schilderijen eigenlijk altijd het mens als thema hebben. Dat is best eigenaardig. Het zou ermee te maken kunnen hebben dat ik vind dat de mens een verschrikking is in de natuur. De mens buit de aarde uit, maakt er een zooitje van en heeft nauwelijks in de gaten dat hij de aarde op een rampzalige manier naar de afgrond brengt. Een apocalypse is onvermijdelijk.
Het brengt me op een andere gedachte, the circle of life. Ik vind het prachtig om te zien hoe jonge vaders tegenwoordig met hun kinderen omgaan. Wat een verschil met een aantal decennia geleden. Toen was het nog taboe om als man achter de kinderwagen te lopen. Er werd over je geroddeld. Je werd al snel uitgemaakt voor watje of geitenwollensokken-drager. Tegelijkertijd vind ik het reuze jammer dat dit verschijnsel weer verdwijnt naarmate de jaren verstrijken. De carrière vraagt alle aandacht en privézaken moeten thuis gelaten worden. Daar is op kantoor wel begrip voor maar geen tijd. Er moet gewoon gewerkt worden.
Deze jonge moderne mannen glijden langzaam en onbedoeld in het strakke web van vaste economische gewoontes en principes. Zij verworden uiteindelijk tot ouderwetse loonslaaf in een gezapig strak kostuum met stropdas. Weg zijn alle idealen en ideeën om het anders te doen dan vroegere generaties. Onontkoombaar gevangen in het systeem. Waarom moeten we in Nederland toch altijd zo calvinistisch denken en werken en geld verdienen als hoogste prioriteit van het leven stellen? Dat is toch raar als je daar over nadenkt? In mijn ogen is het daarom tijd voor nieuwe gewoontes want het kan best anders, b.v. door het invoeren van een basisloon voor iedereen. Veel zwarte pakken mensen voeren aan dat dit onbetaalbaar is en daardoor onmogelijk. Idealisten zien de kansen en mogelijkheden voor een betere en mooiere wereld, waarin iedereen zijn eigen talenten volop kan benutten. Ik hoor bij de laatste soort. Maar ja, wie ben ik? Zonder betaald werk en zonder uitkering sta ik buiten de maatschappij en val ik buiten het systeem. Heb ik dan recht van spreken? Hoe lastig het soms is zonder geld, kan ik mezelf alleen maar gelukkig prijzen dat ik dankzij familie en goede vrienden het werk kan doen waar mijn hart ligt en wat ik belangrijk vind zonder tijd te verspillen aan overbodige zaken die in het economische systeem onafwendbaar zijn. Zo zou het voor iedereen moeten kunnen zijn. Nieuwe gewoontes in een nieuwe wereld. Misschien komt dan de mens weer terug in mijn landschap.
© Ans Vianen, juli 2018
N.B.: Deze tekst is ook verschenen op www.oeroek.nl